Γράφω και σκίζω γράμματα
δικά σου σπάω πράγματα και
ότι σε θυμίζει.
Για σένα δεν υπάρχω πια
και τη φτωχή μου τη καρδιά
η θλίψη τη γεμίζει.
Δε θα μάθεις ποτέ πόσο πόνεσα κ έκλαψα
Δε θα μάθεις ποτέ πόσο μόνος μου ένιωσα
Δε θα μάθεις ποτέ να αγαπάς μια φωτιά θα `σαι όπου περνάς
Και θα καις ότι νιώθουν για σένα,
σε λυπάμαι, λυπάμαι για σένα.
Τα μάτια σου που κλαίγανε
αλήθεια δε μου λέγανε
κομμάτια έχω γίνει.
Κι όμως ακόμα σ΄ αγαπώ
γιατί αυτό που νιώθω εγώ
ο χρόνος δεν το σβήνει.
Δε θα μάθεις ποτέ πόσο πόνεσα κ έκλαψα
Δε θα μάθεις ποτέ πόσο μόνος μου ένιωσα
Δε θα μάθεις ποτέ να αγαπάς μια φωτιά θα `σαι όπου περνάς
Και θα καις ότι νιώθουν για σένα,
σε λυπάμαι, λυπάμαι για σένα