De mica en mica [Polish translation]

W tej małej kafejce, do której nie chce wchodzić

ani światło z ulicy, ani rozsądni ludzie,

napotkałem twe spojrzenie, melancholijne i dalekie,

jak mgła, która tworzy się rankiem w porcie.

Wziąłem cię za rękę, a ty poszłaś za mną w noc

jak zagubiony szczeniak, który domaga się pieszczot.

Wypełniłaś kolorami smutek mojego łóżka:

czerwienią zmierzchu i galisyjską zielenią.

I mój kącik stał się

również twym kącikiem.

Byłaś młoda i piękna.

Na początku była to zabawa

i zakochiwałem się w tobie

pomalutku.

Powoli przyzwyczaiłem się do twego imienia,

do twego ciepła i do twoich słów,

do dźwięku twych kroków na schodach

i twojego sposobu nakrywania do stołu.

Do zapachu twych rąk, które każdej nocy

okrywały moje ciało niczym delikatna tkanina.

Lecz wszystko się zawaliło, gdy usłyszałem, jak mówisz:

„Wyjeżdżam poszukać słońca. Dom jest bardzo ciemny”.

„Nikt na mnie nie czeka.

Dziękuję za wszystko, Joan...”

Byłaś młoda i piękna.

Nagle odeszło to,

co traciłem

pomalutku.

Było mi tak zimno w te letnie noce.

Tysiąc razy przeklinałem tę małą tawernę...

Ileż popołudni zanosiłem do rzeki mój płacz!

Ileż nocy spędziłem nie śpiąc niczym świetlik1!

Jednak przyzwyczaiłem się do życia w samotności,

bez darcia papierów czy fotografii.

Gdy jestem głodny, jem chleb. Gdy jest mi zimno, rozpalam ogień

i myślę: „Skoro dziś pada, jutro… jutro będzie ładny dzień”.

I znów chodzę do kawiarni

i myślę, że może

byłaś młoda i piękna.

Ale czas mija

i zapominam cię

pomalutku.

1. czyli robaczek świętojański