Ах, сфатив колку тешко е да се каже „Готово е.“
Додека сеуште те сакам,
не ги бакнувам усните твој,
исто како да си странец.
И знаеш дека не сме најдобри,
кога станува збор за разделба.
Една искра е доволна во секој момент,
за повторно да бидеме заедно.
Нашите раце не смеат да се допрат,
нашите погледи не смеат да се сретнат.
Бидејќи повторно ќе попуштеме,
и сите ветувања ќе бидат заборавени.
Не знаевме да се сакаме,
ниту пак да се разделиме.
Не можевме да одолееме
на усните исполнети со љубов.
Не знаевме да се сакаме,
ниту пак да се разделиме.
Не можевме да одолееме,
и на стиховите исполнети со љубов.
Ете ме пак,
застанувам пред тебе,
уште еднаш.
Те прашувам за последен пат:
Дали заврши нашата приказна?
Каков крај е ова?
Зар нашата љубов не беше вредна,
за поголема борба?
Нашите раце не смеат да се допрат,
нашите погледи не смеат да се сретнат.
Бидејќи повторно ќе попуштиме,
и сите ветувања ќе бидат заборавени.
Никогаш не се снајдовме,
ниту во љубовта, ниту во разделбите.
Штитејќи се меѓусебно,
се соочуваме со светот.
Никогаш не се снајдовме,
ниту во љубовта, ниту во разделбите.
Не можевме да одолееме на тие очи,
кој не гледаа со страв.
Нека нашата приказна, никогаш не заврши..