ای که بی تو خودمو، تک و تنها می‌بینم
هرجا که پا می‌ذارم، تو رو اونجا می‌بینم
یادمه چشمای تو، پر درد و غصه بود
قصه‌ی غربت تو، قد صدتا قصه بود
یاد تو هرجا که هستم با منه، داره عمر منو آتیش می‌زنه
تو برام خورشید بودی، توی این دنیای سرد
گونه‌های خیسمو، دستای تو پاک می‌کرد
حالا اون دستا کجاس، اون دوتا دستای خوب؟
چرا بی‌صدا شده، لب قصه‌های خوب؟
من که باور ندارم اونهمه خاطره مرد
عاشق آسمونا، پشت یک پنجره مرد
آسمون سنگی شده، خدا انگار خوابیده
انگار از اون بالاها گریه‌هامو ندیده
یاد تو هرجا که هستم با منه، داره عمر منو آتیش می‌زنه
یاد تو هرجا که هستم با منه، داره عمر منو آتیش می‌زنه