Czy możliwe jest, zmyć twarz tym lustrem,
Co pokazuje Ci jak bardzo brudnym stałeś się?
Resztki błota na rękach Twych zastygły już,
Bo rzucałeś nim prosto w nas
Daj mi żyć nie zamiataj prawdy pod mój stół,
Zacznij od swoich stóp, podeptały resztkę dobrych chwil,
Z ja mam serdecznie dość!
Pogrążasz się w ten stan, który sobie powodujesz sam,
Trzeba wziąć gorzki lek, by móc lepiej poczuć się,
Więc nie bój się swych łez, tych najszczerszych słów płynących z serc...
Zastanawia mnie skąd ten żal?!
Daj mi żyć nie zamiataj prawdy pod mój stół,
Zacznij od swoich stóp, podeptały resztkę dobrych chwil,
A ja mam serdecznie dość!
Zamiatałeś prawdę pod mój stół, zaczynasz od swoich stóp,
Wskrzesimy resztki dobrych chwil,
Ich dosyć jest, ich dosyć ich, bo ich dosyć jest
Ich dosyć jest!!!
Zamiatałeś prawdę pod mój stół, zaczynasz od swoich stóp,
Podeptały resztkę dobrych chwil, a ja mam serdecznie dość!