De jaren glippen door je vingers als bij het afval gegooide broodkruimels
Ze stapelen zich op in hoopjes van vervlogen dromen
Je blikt terug en vraagt jezelf af:
Waarom verkocht ik mezelf –
Niet voor meer?
De nachten zullen hierna niet meer veel voorstellen
Je leven is een uitgedrukte peuk in een allesopslokkende asbak
Je blikt terug en vraagt jezelf af:
Waarom verkocht ik mezelf?
Na de eerste schep zand op je grafkist weet niemand echt meer wie je was
Niets is zo onbeduidend als een leven dat op het punt staat aan z'n eind te komen
Je stond je mannetje niet en daarom geeft niemand om jouw nagedachtenis
We nemen de zwarte afgrond en eeuwige ellende mee in onze eigen bodemloze vergetelheid
Ik verstop me onder een laken
Dat in kou is gewikkeld
De nacht staart me stilletjes aan
En fluistert me leugens in
Het niets zweeft boven me
Blootbeens vecht ik terug
Ik maak mijn stervensbed op
Ik maak mijn stervensbed op
De jaren glipten door je vingers als bij het afval gegooide broodkruimels
Ze stapelden zich op in hoopjes van vervlogen dromen
Hoe vaak heb je wel niet teruggeblikt en jezelf afgevraagd:
Waarom verkocht ik mezelf –
Niet voor meer?