نیازی نیست که نگاه‌ات را بدزدی
برای فهمیدن این‌که دیگر چیزی باقی نمانده است؛
ماه تابانی که زیر نورش می‌رقصیدیم
دیگر اکنون خسته است و به ما رو نشان نمی‌دهد.
ان عشق که همه از آن بسیار می‌گویند کجاست؟
چرا دیگر ما را شوکه نمی‌کند و چرا آرامش ما را به‌هم نمی‌ریزد؟
بگزار دوباره موهایت را شانه کنم؛
دوباره گرم آغوش پر احساس‌ام شوی؛
طیف‌های رنگ آسمان را پیش می‌کشم
و کاری می‌کنم که برای یک‌بار هم که شده دنیا را فراموش کنی.
امروز فقط بگزار تا لبهایت را لمس کنم؛
بگزار زمان را متوقف کنم؛
جهان را به رنگ آبی دربیاورم
و این‌ها را همچون رویایی به تو ببخشم.
یکایک بوسه‌هایی که بین‌مان رد و بدل شد را شمرده‌ام؛
تو اما گریزانی و در سمتی دیگر، ناپدید می‌شوی؛
من نوازش لب‌های دیگر را نمی‌خواهم؛
من نمی‌خواهم دستان تو دستی دیگر را بگیرد؛
برای این‌که خواهان فرصت دادن دوباره به خودمان هستم.
ان عشق که همه از آن بسیار می‌گویند کجاست؟
چرا دیگر ما را شوکه نمی‌کند و چرا آرامش ما را به‌هم نمی‌ریزد؟
بگزار دوباره موهایت را شانه کنم؛
دوباره گرم آغوش پر احساس‌ام شوی؛
طیف‌های رنگ آسمان را پیش می‌کشم
و کاری می‌کنم که برای یک‌بار هم که شده دنیا را فراموش کنی.
امروز فقط بگزار تا لبهایت را لمس کنم؛
بگزار زمان را متوقف کنم؛
جهان را به رنگ آبی دربیاورم
و این‌ها را همچون رویایی به تو ببخشم.
بگزار دوباره موهایت را شانه کنم؛
دوباره گرم آغوش پر احساس‌ام شوی؛
طیف‌های رنگ آسمان را پیش می‌کشم
و کاری می‌کنم که برای یک‌بار هم که شده دنیا را فراموش کنی.
امروز فقط بگزار تا لبهایت را لمس کنم؛
بگزار زمان را متوقف کنم؛
جهان را به رنگ آبی دربیاورم
و این‌ها را همچون رویایی به تو ببخشم.