Φεύγεις μερικές φορές και ονειρεύομαι μόνος
ομολογώ πως δεν πάει, όμως προσπαθώ
και πάντα έρχεται, το Ρε μινόρε.
Κατέβα σαν διαρρήκτης από τα σύρματα
τα χέρια μου γέμισε με τα γλυκά σου
και δύσκολα περνούν, όλα αυτά.
Ένα Ρε μινόρε με παίρνει
καθώς φεύγεις - στο δωμάτιο αυτή
τα ηλίθια Ρε μινόρε, πάντα ανακαλύπτει όταν είναι εκεί.
Πιάσε με δυνατά και μη μ' αφήνεις:
τρελός είναι για την ησυχία, αυτό δεν περνάει
Οδήγησέ με στο γαλανό σου σπίτι.
Ένα Ρε μινόρε, με γκρεμίζει
κάποιοι θα ήθελαν απλώς να το ονομάσουν λύπη
Δεν είναι αυτό. Τι είναι η λύπη για το Ρε μινόρε;
Κάποιες φορές δεν είσαι εδώ και είμαι εντελώς μόνος,
σκαρφίζομαι τρόπο να φιλήσω λίγο την ημέρα
όμως είναι πονηρό το Ρε μινόρε!
Άσε τα φώτα ολούθε να χαμηλώσουν
περίμενε τα τελευταία αστέρια της γκόμενας
τράβα μου το μανίκι, πάμε.
Με φοβάται αυτός, πού είσαι;
Χίλια πράγματα θα μπορούσαν να συμβούν
τα ηλίθια Ρε μινόρε, για ποιον θρηνώ όλη νύχτα.
Πάρε με στο σκοτεινό σου κάρο,
ο ουρανός παίρνει το χρώμα των ματιών σου
ξέρω αυτόν τον δρόμο, είναι η παράκαμψη για τον πόνο.
Ένα Ρε μινόρε, με γκρεμίζει
κάποιοι θα ήθελαν απλώς να το ονομάσουν λύπη
Δεν είναι αυτό. Τι είναι η λύπη για το Ρε μινόρε;
Έμεινε το βιβλίο σ' ένα ζεύγος αδιάβαστων σελίδων
και κάποια πραγματάκια από ουγγρική πορσελάνη*
κι ένα πουλόβερ που ήταν δικό σου...
Κι έμεινε ο δίσκος «Τα Καλύτερα του Ράι Κούντερ»:
και ένα φίνο μικρό μπλε κουτάκι για πούδρα
κι έμεινα να σε ποθώ, ενώ υπάρχει
η αγάπη μου...