Απογεύματα κάτω στην αυλή,
Με τον ήλιο ακίνητο και τις γραμμές.
Θυμάμαι ακόμα το κρύο, τα κόκκινα μάγουλά σου, το πουλόβερ μου.
Παίζαμε τους μεγάλους,
Αλλά ποτέ όσο μεγάλοι όσο τα όνειρά μας.
Μόνο άλλο ένα τσιγάρο και εδώ αναμένεται ένα τρένο που δεν περνά.
Πριν εκατό χιλιάδες ζωές αχώριστοι, τώρα που είσαι, τώρα τι κάνεις;
Ξαφνικά σε σκέφτομαι, ξαφνικά σκέφτομαι...
Ότι θα ήθελα να σε νιώσω έστω για μια στιγμή, θα ήθελα να σε αγκαλίασω όπως έκανα
πάντα, θα ήθελα να σε κοιτώ χωρίς να λέω τίποτα, να αφήσω μέσα μου εκείνα που δεν χρειάζονται.
Παρόλο που εδώ δεν είναι τόσο άσχημα και παρόλο που δεν είναι
Χριστούγεννα, θα ήθελα
να σε νιώσω έστω για μια στιγμή, να καταλάβω ότι ακόμα και για σένα είναι σημαντικό.
Ακριβώς σαν τα μνημεία, εγκαταλελειμμένα και μόνο σε μια πλατεία.
Σκόνη της ζωής που έχει καλύψει όλη την ομορφιά.
Πριν εκατό χιλιάδες ζωές αχώριστοι, τώρα που είσαι, τώρα τι κάνεις;
Ξαφνικά σε σκέφτομαι, ξαφνικά σκέφτομαι...
Ότι θα ήθελα να σε νιώσω έστω για μια στιγμή, θα ήθελα να σε αγκαλίασω όπως έκανα
πάντα, θα ήθελα να σε κοιτώ χωρίς να λέω τίποτα, να αφήσω μέσα μου εκείνα που δεν χρειάζονται.
Παρόλο που εδώ δεν είναι τόσο άσχημα και παρόλο που δεν είναι
Χριστούγεννα, θα ήθελα
να σε νιώσω έστω για μια στιγμή, να καταλάβω ότι ακόμα και για σένα είναι σημαντικό.
Καθώς περνούν τα χρόνια, σαν παλιομοδίτικος χορός, είσαι μαζί μου, είσαι μαζί μου.
Ότι θα ήθελα να σε νιώσω έστω για μια στιγμή, θα ήθελα να σε αγκαλίασω όπως έκανα
πάντα, θα ήθελα να σε κοιτώ χωρίς να λέω τίποτα, να αφήσω μέσα μου εκείνα που δεν χρειάζονται.
Παρόλο που εδώ δεν είναι τόσο άσχημα και παρόλο που δεν είναι
Χριστούγεννα, θα ήθελα
να σε νιώσω έστω για μια στιγμή, να καταλάβω ότι ακόμα και για σένα είναι σημαντικό.
ακόμα και για σένα είναι σημαντικό,
ακόμα και για σένα είναι σημαντικό.