Δεν θα μπορούσα να ξεχάσω την καρδιά μου
Εκείνα τα λυπημένα, ονειροπόλα μάτια που αγάπησα
Την άφησα για να κατακτήσω μια ψευδαίσθηση
Και έχασα το μονοπάτι της, και τώρα ξέρω ότι εκείνη είναι
Όλα αυτά που έψαχνα
Και τώρα είμαι εδώ
Ψάχνοντας την ξανά
Δεν είναι πια, έφυγε
Αν ίσως την είδατε πείτε της, ότι εγώ πάντα την λάτρευα
Και ποτέ δεν την ξέχασα
Και η ζωή μου είναι μια έρημος και πεθαίνω από δίψα
Και πείτε της επίσης, ότι μόνο μαζί της μπορώ να αναπνεύσω
Δεν υπάρχει λάμψη από τα αστέρια
Ούτε ο ήλος πια με ζεσταίνει
Και είμαι πολύ μόνος μου εδώ, δεν ξέρω που πήγε
Σας παρακαλώ πείτε της εσείς
Ήταν τόσες οι στιγμές που την αγάπησα
Που νιώθω τα χάδια της και η μυρωδιά της είναι στο δέρμα μου
Κάθε βράδυ την αγκάλιαζα
Την γέμιζα με φιλιά και ανάμεσα στα χίλια χάδια
Την έφτανα στην τρέλα