Το τέκνο του φθινοπώρου γεννήθηκε
Σ' έναν κόσμο δόλιο, μετέπειτα γη του ψεύδους
Θα έφευγε μακριά αν έσπαγε τα δεσμά της
Aκίνητα τ' άστρα έχουν χαθεί σε μια αιώνια λύπη
Ααα...
Περπατά μέσα στην εξοχή
Κρατά το χέρι της ψηλά μες τη βροχή
Η μητέρα φώναζε για βοήθεια
Γυρνά το κεφάλι της για να αγναντέψει μια σκηνή της μνήμης της
Ααα...
Aναστενάζοντας εύχεται η καρδιά της
Να πετούσε με ένα τίναγμα των φτερών που ήρθε από ένα όνειρο
Κάποιος να περιμένει να δει το όνομά της
Να έρχεται στο εσωτερικό του μεταίχμιου της αιωνιότητας
Ααα...