Je vraagt hoe we in deze situatie verzeild zijn geraakt
Waarin we elkaar met zoveel wrok haten en onderwerpen
"Waarom?", vraag je. "Waarom?"
"Waarom?"
Ongelovig voor de kloof die ons in twee verdeelt
Je neemt alle geloofwaardigheid weg, nooit geef je een 'ik'
"Waarom?", dring je aan. "Waarom?"
"Waarom?"
Je wordt herboren, dronken van woede vanwege de "wat zullen ze zeggen"
Je berispt me, ontzet, en huilt dat je het niet meer aankan
"Waarom?", roep je me. "Waarom? Waarom?"
En ik begin me af te vragen of het antwoord zal voldoen
Ik ben schuldig aan het zeggen dat het genoeg is,
Hoezeer je me uitput met elke "waarom?"
Schuldig aan het zoveel van je houden dat ik me vergiste,
Schuldig aan het vragen om vergiffenis, aan het niet weten waar ik de fout in ben gegaan,
Schuldig aan het blijven proberen om je stem te kalmeren
Als je het opnieuw vraagt,
zal ik antwoorden met mijn waarheid
Dat ik schuldig ben aan het zeggen dat het genoeg is,
Hoezeer je me uitput met elke "waarom?"
Schuldig aan het zoveel van je houden dat ik me vergiste,
Schuldig aan het vragen om vergiffenis omdat ik de oplossing niet heb,
Schuldig aan het zoveel van je houden dat ik mijn stem vergat
Schuldig aan het zoveel van je houden dat ik mijn stem vergat
Schuldig...
Schuldig...
Schuldig...