“Ακούστε με τώρα!
Όλα τα εγκλήματα θα εκτιμούνται αν, με κάποιο τρόπο, φέρνουν απόλαυση”
Κακιασμένη, σε σκοτεινό ρόδο
Σατέν με πιέτες περιέβαλε τα στήθη της
Σαν αίμα πάνω στο χιόνι
Ένα κολιέ από τοπάζι
Λαμποκοπούσε στο λαιμό Της.
Ξυπνημένη, τραβηγμένη από τον τύμβο της
Το πνεύμα της απελευθερωμένο έκρυψε το φεγγάρι
Tόσο, που σαν πεφταστέρι θα επισκίαζε
Ένα μεγαλοπρεπές στολίδι ενός μακρινού νεφελώματος.
Η απεικόνισή της κρεμάστηκε στην σκοτεινή πινακοθήκη
Διατάσσοντας αγχωμένα
Απαιτώντας από το Θάνατο να αναπνεύσει.
Μέσα στη σύγχυση και στη πανίδα
Tης κοινωνίας του παλατιού
Η Ελίζαμπεθ ήταν εκθαμβωτική, Η παρουσία της ανίχνευσε χειροκρότημα
Αν και η σκιά της από τον πυρσό
Που έπεφτε πάνω στους υγρούς τοίχους του κελαριού
Δεν συναντούσε τίποτα άλλο, παρά την απόγνωση των σκλάβων της
Που οι νύχτες της συνέπαιρναν.
Δεκατρία χειμερινά ηλιοστάσια είχαν δείξει
Το μονοπάτι της, ότι το σκοτάδι
Είχε ορίσει την κυριαρχία του.
Στειρώνοντας τον εξομολογητή
Του οποίου τα χάδια είχε γνωρίσει
Σαν σκοινί στο Σπίτι του Σκύλου
Το κρύο κρέας του μουνιού της σε ιερό καβλί.
Βιασμένη από την πίστη, Εκείνη πλέον εναγκαλίστηκε
Την ναρκισσιστική διαταραχή που ήταν παγωμένη στο πρόσωπο στον καθρέφτη
Με αυτή την περιφρόνηση, μέσα στις φλέβες της
(Ακόλαστη, αριστοκρατικής καταγωγής, αυτό ήταν)
Επιδίωξε να διατηρήσει ό,τι θα διεκδικούσε η ηλικία.
Η ψυχή της πουλήθηκε και για αυτό το τίμημα
Νεκρικές φωτιές που βρωμοκοπούσαν πάντα σιγόκαιγαν
Για τα καπρίτσια αυτής που είχε τον έλεγχο.
Ελίζαμπεθ, μυστήρια.
Η Βαναυσότητα σου έφερε ορχιδέες
Από τα έγκατα της αβύσσου. [1]
Μια φορά και έναν καιρό στην κτηνωδία, όταν μάγισσες κατέπνιγαν κλάματα
Και λάξευαν ανεπιτυχώς ρουνικά σε κοκκινισμένους τάφους
Ξεθαμμένοι από μάτια που προέβλεπαν το μέλλον
Η τρέλα την κυρίευσε σαν τον ερωτικό σπόρο ενός εραστή [2]
Αίμα κατέβρεχε το δέρμα της
Βασανιστήρια απελευθερώθηκαν σε αρθρώσεις.
Και στην νεκρή της αντανάκλαση
Ήταν σαν η χλωμάδα Της να άστραφτε
Σαν ενός αγγέλου που ζεσταινόταν από κεριά
Εκεί όπου ερωτικοί λεκέδες είχαν κολλήσει.
Έτσι, δαίμονες έσερναν αυτή την ελευθέρων ηθών
Πάθη ούρλιαζαν να απελευθερωθούν
Πάνω στη σάρκα καλλωπισμένων παρθένων
Σαν κανβάς για καπρίτσια.
Κουραστικές υποκλίσεις
Το βλέμμα της έπιασε μια τελετή
Πνευμάτων πολύ παγιδευμένων κάτω από γυαλί για να επικοινωνήσουν.
Μια πιο παγωμένη ερωμένη από τη Σελήνη
Που οι απειλές να Την κατασπαράξουν
Συναντήθηκαν με μαρτύρια που έδιναν εκτόνωση στη ταραχή Της.
Ξαπλωμένη ανάσκελα
Βορά σε αγέλες
Στίχων και κατάρων
Που στοίχειωναν τα όνειρά Της.
Ο μεσονύχτιος εφιάλτης χτύπησε [3]
Δεκατρία στο μυαλό της
Ένας ακόλουθος με ουλές
Στιγμάτισε χρόνια που σφύριζαν πίσω
Καβαλώντας ανοιγμένα μπούτια
Από τον Πατέρα των ψεμάτων
Μια επευφημία από λύκους
Κοκκίνισε τους ουρανούς καθώς σφάδαζαν.
Αλλά ο Παράδεισος δεν είναι ποτέ για πάντα
Εκείνη ήρθε, μια εξασθενημένη καταιγίδα
Από τα σύννεφα…
Αφήνοντας ερπετά στη διοίκηση
Μέσα σε κάθε πύλη
Να γλύψουν ενάρετες τρύπες
Τυφλώνοντας αφέντες για το πεπρωμένο
Παρθένων που αναγκάστηκαν να ξεγυμνωθούν
Για να διακορευτούν στα σκισμένα γόνατά τους
Κομμένες και τσακισμένες ανάποδα
Οι έμμηνες ρήσεις τους έπνιγαν τις εκκλήσεις τους
“Κι άλλο. Πόρνη. Κι άλλο.
Ότι τινάζεσαι με υγραίνει με σένα
Το κουφάρι με τρίβει και με ερεθίζει”
Και στην νεκρή της αντανάκλαση
Ήταν σαν η χλωμάδα Της να άστραφτε
Σαν ενός αγγέλου που ζεσταινόταν από κεριά
Όπου ερωτικοί λεκέδες είχαν κολλήσει.
Έτσι, δαίμονες έσυραν αυτή την ελευθέρων ηθών
Πάθη ούρλιαζαν να απελευθερωθούν
Πάνω στη σάρκα καλλωπισμένων παρθένων
Σαν κανβάς για καπρίτσια.
Βιασμένη από την πίστη, Εκείνη εναγκαλίστηκε
Την ναρκισσιστική διαταραχή που ήταν παγωμένη στο πρόσωπο στον καθρέφτη
Με αυτή την περιφρόνηση, μέσα στις φλέβες της
(Ακόλαστη, αριστοκρατικής καταγωγής, αυτό ήταν)
Επιδίωξε να κρατήσει ότι θα διεκδικούσε η ηλικία.
Η ψυχή της πουλήθηκε και για αυτό το τίμημα
Νεκρικές φωτιές που βρωμοκοπούσαν πάντα σιγόκαιγαν
Για τα καπρίτσια αυτού που είχε τον έλεγχο.
Ελίζαμπεθ, μυστήρια.
Η Βαναυσότητα σου έφερε ορχιδέες
Από τα έγκατα της αβύσσου.
Από τα έγκατα της αβύσσου.