Cromwell lyrics

Idą na Londyn! Idą purytanie!

Siłą ich czystość czyli lęk przed grzechem.

Lęk rodzi wściekłość, a wściekłość – powstanie;

Idą pokonać chrześcijan – chrześcijanie.

Mgłą dysząc zamiast oddechem.

Broni się grzeszny król i pomazaniec.

Nie tyle władzy żal mu, co zasady.

Żal płynie z winy, a z winy – kajanie.

Lecz nie kajania pragną purytanie:

Muszą dowody mieć – zdrady.

Dowodem – zdrada. Ów zdrajca zdradzony

Przez własne siły (te, na które liczył).

Nie może przecież zachować korony,

Skoro przez Boga został osądzony,

I sądzą go jego stronnicy.

Jak zwykle chaos jest przy tym i zamęt,

Ulica prawdę waży i rozdziela,

O swoją przyszłość troszczy się parlament,

Skazaniec łzawy szkicuje testament –

Z myślą o losie Cromwella.

Turla się głowa królewska pod stopy.

Sprawiedliwości stało się więc zadość.

Dla zniewolonej wzór to Europy:

Szafot wszak w końcu biskup sam pokropił

I wielka nastała radość!

Wszystko to rankiem nadziei i wiary,

Gdy strach i skrucha były zmian motorem.

Wieczorem Cromwell rozpędza parlament,

Sam się mianuje Lordem Protektorem:

Ofiara własnej ofiary.

Idą na Londyn! Idą purytanie!