Εγκαταλελειμένος ξανά...
Μου μιλάς μέσα από τις σκιές...
Περπατώντας μέσα σε κλειστά δωμάτια...,
Χρησιμοποιώντας ψυχρά λόγια...
Αιχμάλωτος της νύχτας...,
Η λαχτάρα...
Μου φεύγει μέσα από την αγκαλιά μου.
Παράξενες μορφές ψιθυρίζουν τις σκέψεις σου...,
Φωνάζουν την θλίψη σου...
Και όλες γύρισαν τη πλάτη...,
Ανίκανες να αντιμετωπίσουν κι άλλο απ'αυτό το θάνατο.
Πίστη στα λόγια μου...
Γραμμένη στη σκόνη,
Σπιλωμένη από τις αναμνήσεις...
Ομολογώ την ελπίδα μου...,
Αναγνωρίζω τη μοναξιά μου...
Το γέλιο σου εξαφανίζει την αλήθεια...,
Με σπρώχνει σε γωνιές...
Επιβεβαιώνοντας την επιτάφιο επιγραφή της ψυχής μου...,
Και δείχνοντας το κάποτε άγνωστο ... ΚΑΡΜΑ.