Confessioni di un malandrino [Polish translation]

1

Lubię chodzić rozczochrany,

z głową na karku jak lampą;

bawi mnie, że w ten sposób rozświetlam

waszą nieopierzoną jesień.

Lubię, gdy jak grad kamieni

twarz mi chłoszczą wyzwiska.

Zbieram się w sobie, by czuć się żywym

wśród gęstwiny moich włosów.

W mojej pamięci wraca ten staw

zarośnięty trzcinami i mchem

i rodzice, którzy nie wiedzą,

że ich syn składa wiersze,

ale kochają mnie, tak jak pola,

skóry zwierząt i przelotny deszcz.

Ci, którzy mnie obrażą, raczej

nie unikną spotkania z widłami.

Biedni moi rodzice wieśniacy!

Na pewno postarzeliście się i wciąż się boicie

Pana niebios i trzęsawisk.

Rodzice, którzy nigdy nie pojmiecie,

że dziś wasz synek stał się

pierwszym wśród poetów tego kraju

i teraz chodzi w lakierkach

i w cylindrze na głowie.

Lecz przetrwał w nim temperament

starego wiejskiego łobuza;

to jak gdy krowa skłania głowę

na znajomy widok szyldu rzeźni.

A gdy napotka dorożkarza,

w pamięci wraca to nędzne Boże Narodzenie

i miałby ochotę ogon szkapy

ponieść jak weselny welon.

Kocham moją ojczyznę,

choć pełno w niej zmurszałych pni.

Drogie mi jest wspomnienie brudnego ryja wieprza

i żab rechoczących w cieniu.

Jestem chory na dzieciństwo i wspomnienia

i na chłodne kwietniowe zmierzchy.

Zdaje się, że nawet klon się pochyla,

by się ogrzać, a potem zasnąć.

Wchodziłem na szczyt tego drzewa,

by z gniazda wykradać jajka,

lecz jego korona będzie zawsze nowa,

a kora twarda tak, jak przedtem.

A ciebie, stary psie, mój drogi przyjacielu,

starość uczyniła słabym i ślepym

i z opuszczonym ogonem krążysz po podwórku,

nieświadom drzwi i stodół.

Drogie mi jest wspomnienie dziecięcych kradzieży,

gdy podkradałem z domu trochę chleba

i jedliśmy go jak dwaj bracia:

kawałek dla człowieka i kawałek dla psa.

Ja się nie zmieniłem;

uczucia i myśli są we mnie te same.

Poprzez cudowny dywan wierszy

chcę powiedzieć wam coś, co was poruszy.

Życzę dobrej nocy sierpowi księżyca,

tak cichemu, gdy ciemnieje niebo.

Z mojego okna chciałbym krzyczeć

prosto w tarczę księżyca.

Noc jest taka jasna,

że może nawet śmierć by nie bolała.

Jakie ma znaczenie, że mój duch jest niepokorny,

a z mojego grzbietu zwisa latarnia?

Och, niedołężny, łagodny Pegazie!

Twój galop jest teraz bezcelowy.

Przyszedłem jako samotny mistrz,

a teraz śpiewam i wychwalam tylko myszy.

Z mojej głowy, jak dojrzałe winogrona,

spływa szalona winorośl grzywy.

Chciałbym być żółtym ożaglowaniem,

które rwie się ku nienazwanym lądom.

1. Piosenka jest inspirowana wierszem Siergieja Jesienina "Spowiedź chuligana".