Το «μη με λησμόνει» κι έπειτα το τριαντάφυλλο:
αυτά είναι τα λουλούδια που λένε κάτι.
Το ν’ αγαπά όμως κανείς τις παπαρούνες
και μόνο αυτές, θα πρέπει να είναι τρελός!
Μπορεί να ’χεις δίκιο, κοίταξε όμως,
όταν θα σου εξηγήσω, θα καταλάβεις.
Την πρώτη φορά που την είδα
κοιμόταν μισόγυμνη
μες στο καλοκαιριάτικο φως,
καταμεσής ενός σταροχώραφου.
Και κάτω από το άσπρο κορσάζ,
εκεί όπου χτυπούσε η καρδιά της,
ο ήλιος με χάρη
έκανε ν’ ανθίσει ένα λουλούδι,
κάτι σαν μια μικρή παπαρούνα, ψυχή μου,
κάτι σαν μια μικρή παπαρούνα.
Είναι περίεργο πώς λάμπουν τα μάτια σου,
όταν φέρνεις στο νου σου το όμορφο κορίτσι.
Λάμπουν τόσο έντονα, που είναι κάπως υπερβολικό
να εξηγηθεί με τις παπαρούνες.
Μπορεί να ’χεις δίκιο, μόνο που νά,
όταν την πήρα στην αγκαλιά μου,
μου χάρισε το ωραίο χαμόγελό της
και στη συνέχεια, χωρίς να πούμε τίποτα,
μες στο φως του καλοκαιριού,
αγαπηθήκαμε, αγαπηθήκαμε.
Κι εγώ ακούμπησα τόσο πολύ
τα χείλη μου επάνω στην καρδιά της,
που στη θέση του φιλιού
σα να ξεπήδησε ένα λουλούδι,
κάτι σαν μια μικρή παπαρούνα, ψυχή μου,
κάτι σαν μια μικρή παπαρούνα.
Δεν είναι παρά μια περιπέτεια
η μικρή σου ιστορία και σε διαβεβαιώνω
ότι δεν αξίζει ούτε έναν αναστεναγμό,
ούτε καν αυτό το πάθος για τις παπαρούνες.
Περίμενε ν’ ακούσεις το τέλος και θα καταλάβεις.
Την αγαπούσε κάποιος άλλος, που εκείνη δεν τον αγαπούσε
και την επόμενη μέρα, όταν την ξαναείδα
κοιμόταν μισόγυμνη
μες στο φως του καλοκαιριού,
καταμεσής ενός σταροχώραφου.
Επάνω στο άσπρο κορσάζ όμως,
ακριβώς στο μέρος της καρδιάς,
υπήρχαν τρεις σταγόνες αίμα
που έμοιαζαν με λουλούδι
κάτι σαν μια μικρή παπαρούνα, ψυχή μου,
μια τόση δα μικρή παπαρούνα.