Πώς να σου εξηγήσω τι είσαι
μες στη ζωή μου, κάθε στιγμή;
Ο καθρέφτης της αλλαγής μου,
η αλήθεια των αμφιβολιών μου.
Πάνε δέκα χρόνια, μπορεί και περισσότερα,
από τότε που σε γνώρισα,
παντοτινέ μου φίλε, που ποτέ δεν έχασα.
Πώς να σου εξηγήσω ότι μου δίνεις
δύναμη, όταν νιώθω κουρασμένη;
Εκείνη την γλυκιά, ανεπαίσθητη ελπίδα
που σπρώχνει μπροστά τις ημέρες μου.
Ανάμεσα σε τόσους ανθρώπους μόνο εσύ
ξέρεις τις λέξεις της βοήθειας,
παντοτινέ μου φίλε, που ποτέ δεν πρόδωσα.
Πώς να σου εξηγήσω ότι τώρα πια
τη φωνή σου την έχω μέσα μου
και δεν θα τη σβήσει ούτε καν ο χρόνος
που παίζει με την αφοσίωσή μας;
Πέρασαν δέκα χρόνια, αλλά για μένα
δεν πάλιωσε ποτέ ο χαιρετισμός σου,
παντοτινέ μου φίλε, που ποτέ δεν έχασα.
Από τότε που σε γνώρισα,
παντοτινέ μου φίλε, που ποτέ δεν έχασα.