[Verse 1]
ผมไม่ได้บ้านะ
ก็เป็นปกติแหละที่จะร้องไห้กลางลานจอดรถห้างค้าปลีกทาร์เก็ต
ผมไม่ได้บ้านะ
ไม่นะ ทุกคนก็เอาหน้าซุกหมอนแล้วกรีดร้องตอนตีสามเหมือนกันหมดนั่นแหละ
บางครั้งก็ยากที่จะบอก
ว่าผมคุยกับคุณหรือคุยกับตัวเอง
[Chorus]
แต่ที่รักได้โปรดมาหาผมและปล่อยผมไว้คนเดียวเถอะ
รักผมได้แต่อย่าเข้าใกล้กันมากเกินไปเลย
ช่วยสัมผัสผมในระยะห่างได้ไหม
ไปเถอะ โอ้ ที่รัก เพราะคุณไม่อยู่
ไม่อยู่ใกล้กันและให้พื้นที่กันบ้าง
เกลียดผม ที่รัก ผมรักคุณ
โทรหาผมและพังทลายโทรศัพท์ผม
มานี่เถอะ
และปล่อยผม ปล่อยผมไว้คนเดียว
[Post-Chorus]
มานี่เถอะ
และปล่อยผม ปล่อยผมไว้คนเดียว
มานี่เถอะ
และปล่อยผมไว้คนเดียว
[Verse 2]
ผมไม่ได้โง่นะ
และก็ใช่ บางครั้งผมอาจะเรื่องเยอะไปบ้าง
ทุกอย่างไม่ได้ดีไปหมดหรอก แต่
ผมไม่ได้โง่
ผมรู้ว่ามันไม่ยุติธรรมเลยที่จะปลุกคุณตอนตีสามแต่
บางครั้งก็ยากที่จะบอก (ยากที่จะบอก)
ว่าผมต้องการความรัก จากคุณหรือจากตัวผมเองกันแน่ (ตัวผมเองกันแน่)
[Chorus]
แต่ที่รักได้โปรดมาหาผมและปล่อยผมไว้คนเดียวเถอะ
รักผมได้แต่อย่าเข้าใกล้กันมากเกินไปเลย
ช่วยสัมผัสผมในระยะห่างได้ไหม
ไปเถอะ โอ้ ที่รัก เพราะคุณไม่อยู่
ไม่อยู่ใกล้กันและให้พื้นที่กันบ้าง
เกลียดผม ที่รัก ผมรักคุณ
โทรหาผมและพังทลายโทรศัพท์ผม
มานี่เถอะ
และปล่อยผม ปล่อยผมไว้คนเดียว
[Post-Chorus]
(ไปให้พ้นและจุมพิตผมซะ)
มานี่เถอะ
และปล่อยผม ปล่อยผมไว้คนเดียว
(ไปให้พ้นและจุมพิตผมซะ)
มานี่เถอะ
และปล่อยผม ปล่อยผมไว้คนเดียว
(ไปให้พ้นและจุมพิตผมซะ)
มานี่เถอะ
และปล่อยผม ปล่อยผมไว้คนเดียว
(ไปให้พ้นและจุมพิตผมซะ)
มานี่เถอะ
และปล่อยผม ปล่อยผมไว้คนเดียว
(ไปให้พ้นและจุมพิตผมซะ)
มานี่เถอะ
และปล่อยผม ปล่อยผมไว้คนเดียว