Θαρρείς απολίτιστη είμαι
Στα μέρη που έχεις πάει
Είδες πολιτισμό
Μα γιατί θεωρείς
Πως οι άγριοι είμαστε εμείς
Τι έχεις στο μυαλό σου αγνοώ
Αγνοώ...
Θαρρείς αυτή τη γη πως την ορίζεις
Σαν να 'ταν κάτι άψυχο, νεκρό
Μα κάθε πέτρα ή δέντρο που γνωρίζεις
Κρύβει μέσα του ένα πνεύμα ζωντανό
Θαρρείς άνθρωποι είναι όσοι έχουν
Μονάχα τη δική σου τη μορφή
Μα αν ακολουθήσεις έναν ξένο
Θε να δείς ότι δεν είχε φανταστεί
Εχείς δει ποτέ σου μαύρους αετούς να ορμούν?
Ρωτάς γιατί ο λύκος αλυχτά?
Τραγουδάς ποτέ του δάσους τα σημάδια?
Με τα χρώματα του Ανέμου, εσύ πετάς?
Με τα χρώματα του Ανέμου, εσύ πετάς?
Κρυφά του δάσους πάρε μονοπάτια
Δοκίμασε γλυκούς καρπούς της γής
Βουτήξου μες στα πλούτη αυτής της φύσης
Κι άλλο κέρδος μη ζητάς αλλού να βρείς
Αδέρφια μου η βροχή και το ποτάμι
Παρέα μου τα άγρια πουλιά
Και όλοι ενωμένοι προχωράμε
Σ' έναν κύκλο στης ζωής την αγκαλιά
Αν κόψεις ένα δέντρο κόβεις μια ζωή
Μια γλυκιά ζωή
Και ποτέ σου δε θ' ακούσεις αετούς να ορμούν
Τι κι αν είμαστε ερυθρόδερμοι ή λευκοί
Μας χρειάζονται οι φωνές αυτού του δάσους
Και τα χρώματα του Ανέμου στην ψυχή
Κι αν κρατάς όλη τη Γή
Θα 'ναι χώμα επειδή
Λείπουν χρώματα του Ανέμου στην ψυχή