Γράφω το όνομά σου χωρίς το δικό μου
Σήμερα στο αντίο σου και στον αποχωρισμό
Πρέπει να είναι αναπόφευκτο
Θα ρωτήσω γι’ αυτό
Αν με το να σε χάσω θα μάθω
Να παραιτούμαι από σένα
Αν σε κοιτάζω περισσότερο νιώθω ότι
Σε τρομάζει τόσο όσο εμένα
Θα μπορούσα να είμαι και δεν ήμουν
Μπορώ περισσότερα, δεν ήμουν
Και η ανάμνηση στο να ναυσιπλοώ
Δια μέσου της ψυχής πηγαίνει
Ξαφνικά ξαναβρίσκομαι εκεί, τώρα...
Εσύ ήσουν ο ουρανός και εγώ η γη
Και κάθε ένα μια μέση
Σε κάθε αμφιβολία, σε κάθε πραγματικότητα
Εσύ ήσουν το αίμα και εγώ οι φλέβες
Το ίδιο φως στο σώμα, στην ψυχή
Χωρίς ν’ αναπνέω θα σε ψάξω
Χωρίς ν’ αναπνέω, καθώς πνίγομαι
Δεν υπάρχει φταίχτης, ήδη το βλέπεις
Ούτε ένας αθώος μόνο
Τώρα μια στιγμή ακόμα
Και δυο χτύποι θα ενωθούν
Με την εντύπωση του ότι το καινούριο να είναι
Ίδιο όπως πριν...
Εσύ ήσουν ο ουρανός και εγώ η γη
Και κάθε ένα μια μέση
Σε κάθε αμφιβολία, σε κάθε πραγματικότητα
Εσύ ήσουν το αίμα και εγώ οι φλέβες
Το ίδιο φως στο σώμα, στην ψυχή
Έτσι ενώ εγώ σε βλέπω ακόμα
Που φεύγεις, ζωή μου
Δεν κατορθώνω να σε νιώθω δική μου
Είναι... που το να είμαι χωρίς εσένα εγώ δεν ξέρω
Κάθε λέξη που μου είπες
Κάθε σχέδιο ελευθερίας
Γιατί πια δεν μπορεί τώρα να είναι χθες
Που το να είμαι χωρίς εσένα δεν ξέρω
Που το να είμαι χωρίς εσένα δεν ξέρω