Per datt el teemp de scapà,
ho pruà a fermai cun la gòna bèla,
l’ünica che gh’eri in teemp de guèra.
Per datt el teemp de rüà al cunfin,
quela gòna la s’è svultzada
anca se gh’era mea de veent.
Faseven ròpp che pensavi mai,
senza gnanca tirà fëe i stivaij;
gh’eri pagüüra ma disevi ‟dai”.
Vardavi ’l müür cun pugiaa i füsiil,
e quanti suldà tücc in un fieniil,
e gh’eri vergogna a vardà ’l campaniil.
Te, ciàmel amuur,
anca se l’eet mai saüü.
Te, ciàmel amuur,
anca se t’ho piëe vedüü.
Ciàmel amuur, ciàmel amuur.
Ciàmel amuur, o ciàmel nagott.
L’è staa difficil circulà in paees:
i me cundanaven sènza dill,
de nocc quaivedoen rüava là al fienil.
E me ho imparà a diventà un sass,
a supurtà qualsiasi pass,
a rutulà sènza lamentass.
Faseven ròpp che pensavi mai,
e gh’eren suriis che me pareven taj,
e i mè resonn pudevi mea spiegai.
E fa nagott se m’hann tajà i cavèj,
fa nagott se m’hann s’cepaa l’umbriia,
se questa cà po piëe vèss la mia.
Cun quanti lacrim ho bagnaa sto fee,
ma ho sentü dii che te steet bee
in quel paees insema ai furestee.
Te, ciàmel amuur,
anca se l’hann mai capii.
Per piasè, ciàmel amuur,
anca se me l’ho mai dii.
Ciàmel amuur, ciàmel amuur.
Ciàmem amuur.