Per dàt ol tép de scapà
ó proàt a fermài co la góna bèla,
l’öneca che gh’ìe in tép de guèra.
Per dàt ol tép de rià a ’l confì,
chèl pedàgn a l’s’è svolsàt
pò se gh’ìa mìa sö del vènt.
I fasìa di laùr che avrès mai pensàt,
sènsa gna caà fò i stivài;
a gh’ìe pura ma disìe ‟dai”.
Ardàe ’l mür con pogiàcc i s-ciòp,
e quace soldàcc töcc in d’ü fenìl,
e gh’ìe ergógna a ardà ’l campanìl.
Té, ciàmel amùr,
pò se te l’é mai saìt.
Té, ciàmel amùr,
pò se t’ó piö ést.
Ciàmel amùr, ciàmel amùr.
Ciàmel amùr, o ciàmel negót.
L’è stat malfà ’ndà ’n gir in paìs:
i me condanàa sènsa dil,
de nòcc vergü l’riàa là a ’l fienìl.
E mé ó imparàt a deentà ü plòch,
a soportà ògne pass,
a rotolà sènsa lamentàs.
I fasìa di laùr che avrès mai pensàt,
e i gh’ìa di grignaröle che i sömeàa di tai,
e i mé resù pödìe mìa spiegàga.
E fa negót se i m’à teàt zó i chièi,
fa negót se i m’à rumpìt l’ànima,
se chèsta cà la pöl piö vèss la mé.
Con quace làcrime ó bagnàt chèsto fé,
ma ó sentìt dì che te sté bé
in chèl paìs insèma a i forestér.
Té, ciàmel amùr,
pò se i l’à mai capìt.
Per piassér, ciàmel amùr,
pò se mé l’ó mai dit.
Ciàmel amùr, ciàmel amùr.
Ciàmem amùr.