Ξεκινάω τα βιβλία από το τέλος
Και έχω το πιγούνι ψηλά για το τίποτα
Το μάτι μου που κλαίει είναι εξαιτίας του ανέμου
Οι απουσίες μου είναι συναίσθημα
Δεν αντέχω
Ο ουρανός κυλάει στα χέρια μου
Δεν αντέχω
Ο ουρανός κυλάει στα...
δεν αντέχει
Ο ουρανός κυλάει στα χέρια μου
δεν αντέχει
Κάτω από τα πόδια μου ο ουρανός ξανά έρχεται
Αυτοί χαμογελάνε κόκκινα και μου μιλάνε γκρι
Κάνω σαν να τα έχω καταλάβει όλα
Υπάρχει ένας τύπος που κλαίει εκεί έξω
Πάνω στο πρόσωπό μου της χρυσής σκόνης
Δεν αντέχω
Ο ουρανός κυλάει στα χέρια μου
Δεν αντέχω
Ο ουρανός κυλάει στα...
δεν αντέχει
Ο ουρανός κυλάει στα χέρια μου
δεν αντέχει
Κάτω από τα πόδια μου ο ουρανός ξανά έρχεται
Εμείς και ο Μανιτόμπα είμαστε σε έξοδο
Χειρότερα από μια απλή υγρασία,υπολογίζουμε μισά μισά
Κατευθείαν σε ένα από τα χαμηλά σημεία όπως στα οριγκάμι
Το τεντωμένο μπράτσο μοιάζει σπασμένο,είναι όλα θραύσματα
Αυτά τα παράξενα παιδιά
Πεταμένα εκεί έξω σαν από τύχη
Κρύβοντας την προσπάθεια σε μια στήλη ξυσίματος
Και ένα ανατριχιαστικό τραγούδι σαν πρότυπο που κάνει
Κάνω όλο το βάψιμό μου
Με αντισηπτική διάλυση
Ενάντια στους έμμονους οργανικούς ρύπους
Που μου εξασφαλίζουν το θρόνο
Κάνω όλο το βάψιμό μου
Με αντισηπτική διάλυση
Ενάντια στους έμμονους οργανικούς ρύπους
Που μου εξασφαλίζουν το θρόνο
Δεν αντέχω
Ο ουρανός κυλάει στα χέρια μου
Δεν αντέχω
Ο ουρανός κυλάει στα...
δεν αντέχει
Ο ουρανός κυλάει στα χέρια μου
Δεν αντέχω
Κάτω από τα πόδια μου ο ουρανός ξανά έρχεται