Κλείνω τα μάτια και πηδώ έχοντας εμπιστοσύνη σε έναν χτύπο
ακόμα κι αν δεν κοιτώ ξέρω πως θα με πάρει
Όταν ο πατέρας μου ήρθε να μου δώσει την είδηση
Τώρα ποια τίποτα το ιδιαίτερο είναι δύσκολο να εξηγήσω
Ο φόβος δεν αναγγέλλεται ποτέ πριν να χτυπήσει
Αλλά όλα αυτά να τα μεταθέσεις σε παιδί κάνουν κακό
Και όταν το σκέφτομαι δεν είχα ποτέ φόβο
Αλλά αυτό που θέλει να πει σπίτι ταξιδεύει πέρα από τους τέσσερις τοίχους Και σε κάθε μετακόμιση χαιρετούσα ένα μέρος του εαυτού μου,Τα πράγματα, Τα αγαπημένα πρόσωπα, μια καρδιά δεν πλάθεται μόνη της. Στο σχολείο πάντα εκείνη η καινούργια με τον παράξενο τονισμό Χωρίς πυξίδα ενώ ο κόσμος είχε ένα σχέδιο και οι αναμνήσεις Σαν φίλοι και οι μακρινοί συγγενείς κάθισα στον πάγκο φαντάζοντας
Εκεί τον αδερφό μου στο πλευρό μου .Τώρα διστάζω εφόσον ρωτούν ποιος είμαι,μια ζωή κατακερματισμένη Σε εκατοντάδες χιλιάδες εικόνες. Να Κλείνω και να ανοίγω πόρτες,να ξαναρχίζω πολλές φορές. Μόνο ένα αλεξίπτωτο και θα είχα αισθανθεί δυνατή
Κλείνω τα μάτια και πηδώ έχοντας εμπιστοσύνη σε έναν χτύπο
ακόμα κι αν δεν κοιτώ ξέρω πως θα με πάρει στην πτήση
Είμαστε πάνω στην κόψη, Είμαστε ακροβάτες
Μια σφιχτή τεντωμένη κλωστή στα χέρια των Αγγέλων
Και Περπατάμε πάνω σε ερωτηματικά παρακαλώντας πως από αυτή Την ζωή θα βγούμε και οι δύο ζωντανοί. Και το Μυστικό είναι να μην κοιτάς κάτω,αλλά είναι να κοιτάς χαμηλά
Να μετράς το βήμα αλλά να μην το σκέφτεσαι καθόλου
Συγκρατώ την ανάσα και έπειτα θα εμπιστευτώ τυφλά την διακριτικότητα. Συγκρατώ την ανάσα ακόμα σε κάθε αγκαλιά σου. Ο Χρόνος φυλά τον Καιρό,χορός πάνω σε χτύπο
Το Πρόβλημα είναι πως όφειλα να πω πολλές φορές αντίο
Φόβος να σε αγκαλιάσω ύστερα δεν αισθάνεσαι δικός μου
Πρέπει να σε χαιρετήσω ύστερα να τελειώσω μέσα στην λησμονιά .
Γεια σου Γεια σου
Όπως έκανα στα παιχνίδια και ύστερα τα σπίτια
Όπως κάνουν τα φανάρια του δρόμου την μέρα πάνω στους δρόμους
Δεν είναι φταίξιμο του πατέρα μου εφόσον είπα Γεια σε πολλούς φίλους. Θύμισε μου πως δημιουργούνται οι αιτίες