Κάτω από έναν έναστρο μανδύα
η Ρώμη όμορφη μου εμφανίζεται,
μοναχική η καρδιά μου, απογοητευμένη από την αγάπη
θέλει να τραγουδήσει στο σκοτάδι.
Μια σιωπηλή κρήνη
κι ένα μπαλκόνι εκεί πάνω,
ω, ρωμαϊκή κιθάρα
συνόδευσέ με εσύ.
Παίξε, παίξε κιθάρα μου εσύ,
άσε να κλάψει η καρδιά μου,
χωρίς σπίτι και χωρίς αγάπη
μου έχεις απομείνει μόνο εσύ.
Εάν η φωνή μου είναι λίγο μουντή
συνόδευσέ με χαμηλόφωνα,
η όμορφή μου φουρνάρισσα
στο μπαλκόνι δε φαίνεται πια.
Το Λουνγκοτέβερε κοιμάται,
ενώ το ποτάμι κυλά,
εγώ το ακολουθώ επειδή με παρασέρνει μαζί του
και συμπαρασύρει την καρδιά μου.
Βλέπω μια μακρινή σκιά
κι ένα αστέρι εκεί ψηλά,
ω, ρωμαϊκή κιθάρα
συνόδευσέ με εσύ.
Εάν η φωνή μου είναι λίγο μουντή
συνόδευσέ με χαμηλόφωνα,
η όμορφή μου φουρνάρισσα
στο μπαλκόνι δε φαίνεται πια.
Ω, ρωμαϊκή κιθάρα,
συνόδευσέ με εσύ!