Właśnie zbudził się świt,
a ja okryłem się żałobą
po moim dzieciństwie, bo sądziłem, że skończyło się.
Spojrzałem przez okno
i na tle tęczy zobaczyłem srokę; przestało padać.
Nie jestem sam. Spojrzałem w lustro i zobaczyłem...
siebie, dziecko, które kiedyś było zakochane.
Dziecko, któremu nikt jeszcze nie złamał serca,
mego serca, serca, które sądziłem, że straciłem.
No i co, zaskoczony? Bardziej niż zaskoczony
odkryciem, że odpowiedzi na dręczące cię pytania,
zawsze skrywały się w twych własnych oczach.
Czy pomyślałeś,
że mógłbyś do niej wrócić?
Ale to oznaczałoby tylko
powtórzenie wszystkich problemów, jakie z nią miałeś.
Jedna bzdura,
ona musi poradzić sobie ze swym życiem,
a ty musisz uporządkować swoje.
Tak więc ja, nic na to nie poradzę,
wciąż jestem dzieckiem,
które tylko zagubiło się na drodze.
Ale odnalazłem właściwy kierunek.
Dzieciństwo nigdy się nie kończy.
Dzieciństwo nigdy się nie kończy,
bo ty jesteś moim przyjacielem z dzieciństwa,
bo ty jesteś moim przyjacielem z dzieciństwa.
Och, prowadź mnie…
A więc przetrwałeś
i przybyłeś by odrodzić się
przebrany w pióra sroki.
Teraz już wiesz,
że musisz z tym skończyć.
Dostrzegłeś światełko nadziei,
tlące się w popiołach twej świadomości.
Chciałbyś zmienić świat?
Poddałeś się, by umrzeć jako załamany buntownik,
ale spoglądając wstecz.
Teraz zobaczyłeś światełko w tunelu,
ty, dziecko, które kiedyś było zakochane,
dziecko, któremu nikt jeszcze nie złamał serca,
mego serca, serca, które sądziłem, że straciłem.
Tak więc ja, nic na to nie poradzę,
wciąż jestem dzieckiem,
które tylko zagubiło się na drodze.
Ale odnalazłem właściwy kierunek.
Dzieciństwo nigdy się nie kończy.
Dzieciństwo nigdy się nie kończy.
Dzieciństwo nigdy się nie kończy,
bo ja jestem twoim przyjacielem z dzieciństwa.
Och, prowadź mnie…