چه خوش صید دلم کردی
بنازم چشم مستت را
که کس آهوی وحشی را
از این خوشتر نمی گیرد
خدا را رحمی ای لیلی
که مجنون سر کویت
در دیگر نمی داند
ره دیگر نمی گیرد
با عاشقان دیده
تا چند ناز و عشوه
بر بی دلان مسکین
تا کی جفا و زاری (خواری؟)
از عشقت ای نگارم
در سوز و التهابم
گر حال من بدانی
دانم که رحمی داری
منهم به عشقت ای دل
پابند و بیقرارم
خون شد دلم خدایا
زین صبر و بی قراری