בין איך מיר אַ לערערל,
קנעל איך לשון-קודש;
קומט צו מיר אַ חנהלע
לערנען אויפֿן חודש.
ווי די זון נעמט אונטערגיין,
קומט זי שוין צעלויפֿן;
טײַטש איך לשון-קודש איר
אויפֿן נײַעם אופֿן.
"ראש" פֿאַרטײַטש איך חנהלען
גלעטענדיק איר קעפּל;
פֿרעגט זי וואָס "תפּוח" איז,
גיב איך איר אַן עפּל.
הייב איך אָן מיט חנהלען
שיר-השירים זאָגן,
הייבן אונדז די הערצער אָן
האַסטיקער צו שלאָגן.
קומט זי אין פֿרימאָרגן,
זאָגט זי צו מיר שלום!
און אַז זי גייט אַוועק –
בלייַב איך ווי אין חלום.
עס גייט אַוועק אַ וואָך –
עס גייט אַוועק אַ חודש –
און די שיינע חנהלע
קען שוין לשון-קודש.