ՃԱԿԱՏԱԳԻՐ [Chakatagir] [Transliteration]

Կեսգիշերը հյուսել է պարանը,

Լուսնեղջյուրը կախել երկնքից,

Ո՞վ շարժեց արծաթե վարագույրը,

Ո՞ւմ շշուկն արթնացրեց ինձ նորից:

Կեսգիշերը վառել է ջահերը,

Հեռացել են հյուրերը տանից,

Դատարկվել են բոլոր գավաթները,

Էլ չունեմ թասընկեր կարեկից:

Կեսգիշե՛ր, ե՛կ՝ հարբենք

Ու խոսենք բացակա տղերքից,

Ում Աստված շատ սիրեց

Եվ նրանց բաժանեց մեզանից:

Ինչ-որ մեկը պոկեց վարագույրը,

Ու լսվեց կրակոց անկյունից,

Խնայեց այս անգամ էլ ինձ մահը,

Կեսժպիտ հեռացավ ինձանից:

Կեսժպիտ համտեսեց նա այդ փաստը,

Խոժոռվեց գինու սև մրուրից,

Կարմրում է ճերմակ առագաստը,

Որ կարել են սիրո համբույրից:

Կեսգիշե՛ր, ե՛կ՝ հարբենք,

Գլորվենք լուսնի հետ կտուրից,

Առաջվա պես պոկենք

Մեր համբույրը կյանքի շուրթերից:

Երգելով խոսելու դաժան ախտը

Ինձ դարձել է կյանքի ուղեկից,

Ի՞նչ արած, ես կերգեմ, դա է բախտս,

Շղթայված եմ ես իմ երգերից:

Միայն թե թո՛ւյլ տվեք ինձ ապրել կյանքս,

Մի՛ մտեք երգիս մեջ ձեռքերով,

Եվ խնդրում եմ, որ դուք ձեր ոտքերը

Չսրբեք իմ գրած երգերով:

Կեսգիշե՛ր, ե՛կ՝ հարբենք

Ու խոսենք լավ ու վատ օրերից,

Ա՜խ, ի՜նչ շուտ հեռացան

Ընկերներս այս մութ աշխարհից:

Մի պտույտ էլ կանի շուտով մահը,

Կտանի ինձ էլ իր ետևից,

Կեսգիշերը անցավ, եկավ պահը

Երգելու վերջին երգն իմ կյանքից:

Ես փորձում եմ կանգնել, բայց ոտքերս

Թուլացել են գինու փրփուրից,

Արձակե՛ք ձեռքերիս շղթաները,

Որ կապել են ինձ իմ երգերից:

Կեսգիշե՛ր, ե՛կ՝ հարբենք,

Համբուրվենք այս վերջին պտույտում,

Ինձ սպասում են այնտեղ,

Որտեղից երբեք ետ չեն դառնում: