Έχει πανσέληνο ξανά,
ματώνει το φεγγάρι
στην άδεια νύχτα μου
καημοί στο μαξιλάρι.
Τ’ αστέρια πέφτουνε ψηλά,
μα τι ευχή να κάνω
χάνει την πίστη η καρδιά
στον πόνο επάνω.
Θεέ μου, πώς αργούν τα ξημερώματα, τα χρώματα.
Οι αναμνήσεις γίναν στα χαλάσματα, φαντάσματα.
Χάνομαι κι εσύ απλά κοιτάς,
θέλω να γυρίσεις πάλι
στης καρδιάς μου τ’ ακρογιάλι.
Χάνομαι κι εσύ δε με πονάς,
βάζεις παύλα και τελεία,
η ζωή μου τρικυμία.
Χάνομαι στα άγρια νερά…
Κυλούν τα δάκρυα βροχή,
στα χείλη η αλμύρα
σαν του αντίο το φιλί
που δε σου πήρα.
Θεέ μου, πώς αργούν τα ξημερώματα, τα χρώματα
οι αναμνήσεις γίναν στα χαλάσματα, φαντάσματα.
Χάνομαι κι εσύ απλά κοιτάς,
θέλω να γυρίσεις πάλι
στης καρδιάς μου τ’ ακρογιάλι.
Χάνομαι κι εσύ δε με πονάς,
βάζεις παύλα και τελεία,
η ζωή μου τρικυμία.
Χάνομαι στα άγρια νερά…
Χάνομαι κι εσύ απλά κοιτάς,
γύρνα πίσω και ορκίσου
πως θα είμαι η ζωή σου.
Χάνομαι που δε μ’ αγαπάς…