Ω, Τύχη,
όπως και η Σελήνη,
κατά βάσιν μεταβαλλόμενη,
πάντα αυξάνεσαι
και μειώνεσαι.
Η απεχθεστάτη ζωή [μου]
τη μία φορά καταπιέζει
και την άλλη φορά θεραπεύει
τη σκέψη [μου] παίζοντας τη στα ζάρια.
Την ανέχεια
και την ισχύν,
τις τήκει όπως [τήκει] τον πάγο.
Τύχη, -επιβάλλουσα
και άδεια-
ω περιστρεφόμενε τροχέ,
ανέκαθεν κακή
και ματαίως καλοπροαίρετη,
διαρκώς αναιρούμενη,
επισκιασμένη
και κεκαλυμμένη,
επιδεινώνεις και εμένα.
Και σε αυτό το παιχνίδι,
με την πλάτη μου γυμνή,
θα σου ανταποδώσω την αδικία.
Η τύχη, -σε επίπεδο υγείας
και αρετής-
ανέκαθεν στραμμένη εις βάρος μου,
έχει καταδικαστεί
και αποσυρθεί
σε διηνεκή σκλαβιά.
Οπότε, αυτή τη στιγμή,
-άνευ αναβολής-
αφαιρέσατε τις παλλόμενες χορδές.
Επειδή η Τύχη -ως είθισται-
εκθρονίζει τον ισχυρό,
συν εμοί άπαντες κλάψατε !