Castiéllo d'òro, campaniéllo ’argiénto,
uócchie lucènte cómm’a nu brillante,
faccélla culurata ’e sentimènto,
m’ite rummaso scunzulato amante!
Bellézze mèie tanto desiderate,
cómm’a cróce venètte pe Giesù,
è venuto ’o Destino e v’ha squagliate...
Addò ve cérco? Addò ve tròvo cchiù?
Làcreme amare cómm’o ffèle amaro,
suspire nire ’e nu perduto Ammóre,
d’a passióna mia ricòrdo caro,
ribbazzato pe sèmpe int’ ’a stu core;
vuie site ’o suónno ’e tutte li nnuttate,
vuie site ’a spina ca penà me fa,
e, pe stu còre, tanta curtellate,
ca nun se pònno mai cchiù resanà!