Тука каде морето блеска
и силно дува ветрот,
на една стара тераса свртена кон Сорентскиот залив
еден маж прегрнува една девојка
откако се изнаплакал
потоа го разбиструва гласот и повторно започнува да пее.
Те сакам многу знаеш,
ама толку, толку силно, знаеш.
Веќе е нераскинлива врска
која тече низ вениве, знаеш.
Ги здогледа светлата на сред морето,
си помисли на ноќите во Америка
но, тоа беа само светкавици
и белиот сјај на елисата.
Ја слушна болката во музиката,
стана од пијаното,
но, кога ја здогледа месечината која излегува од маглата
му се чинеше послатка дури и од смртта.
Погледна во очите на девојката,
тие очи зелени како морето,
потоа наеднаш таа пролеа една солза,
а тој помисли дека ќе се удави.
Те сакам многу знаеш,
ама толку, толку силно, знаеш.
Веќе е нераскинлива врска
која тече низ вениве, знаеш.
Силата на операта,
каде секоја драма е лажна
и каде со малку шминка и со мимиката
можеш да се претвориш во некој друг.
Но, двете очи кои те гледаат,
толку блиски и вистински,
принудуваат да ги заборавиш зборовите
и да ги збуниш мислите.
Така сè се смалува,
дури и ноќите во Америка.
Се вртиш и го гледаш твојот живот
како блесокот од елисата.
Ах да, тоа е живот кој завршува
но, тој не размислуваше многу за тоа,
напротив, се чувствуваше среќен,
и започна одново со своето пеење.
Те сакам многу знаеш,
ама толку, толку силно, знаеш.
Веќе е нераскинлива врска
која тече низ вениве, знаеш.