Εδώ που η θάλασσα στραφταλίζει
κι άγρια ο άνεμος μαίνεται
σε παλιά ταράτσα επάνω
που απ’τον κόλπο του Σορέντο φαίνεται
Άνδρας αγκαλιάζει ένα κορίτσι
που ‘παψε να κλαψουρίζει
έπειτα καθαρίζει τη φωνή του
και το τραγούδι ξαναρχίζει
Σ’ αγαπώ όσο όλη γη
μα ξέρεις τόσο τόσο πολύ
είναι σαν αλυσίδα πια
που δένει το αίμα μας για τα καλά
Κοίταξε τα φώτα μέσα στη θάλασσα
σκέφτηκε τις νύχτες στην Αμερική
αλλά ήταν μόνο πυροφάνια
και λευκά απόνερα προπέλας εκεί
Ένιωσε τον πόνο στη μουσική
και απ’ το πιάνο σηκώθηκε
μα σαν είδε το φεγγάρι να ξεπροβάλει
κι ο θάνατος πιο γλυκός καμώθηκε
Κοίταξε το κορίτσι στα μάτια
τα πράσινα σαν τη θάλασσα, όταν
απρόσμενα ένα δάκρυ κύλησε
και νόμισε πως πνιγόταν
Σ’ αγαπώ όσο όλη γη
μα ξέρεις τόσο τόσο πολύ
είναι σαν αλυσίδα πια
που δένει το αίμα μας για τα καλά
Ποια η δύναμη των στίχων
όπου κάθε δράμα και μια πλάνη
που καθείς με βάψιμο κι έκφραση
μπορεί κάποιον άλλον να κάνει
Αλλά δυο μάτια που σε κοιτάν
τόσο κοντινά και με χάρη
σε κάνουν να ξεχνάς τα λόγια
τις σκέψεις κάνουν κουβάρι
Έτσι καθετί γίνεται ασήμαντο
ακόμη κι οι νύχτες στην Αμερική
γυρνάς και βλέπεις τη ζωή σου
σαν τ’ απόνερα της προπέλας εκεί
Μα ναι είν’ η ζωή που τελειώνει
μα την σκέψη δεν συνεχίζει
ένιωσε μάλλον ευτυχισμένος
και το τραγούδι ξαναρχίζει
Σ’ αγαπώ όσο όλη γη
μα ξέρεις τόσο τόσο πολύ
είναι σαν αλυσίδα πια
που δένει το αίμα μας για τα καλά
Σ’ αγαπώ όσο όλη γη
μα ξέρεις τόσο τόσο πολύ
είναι σαν αλυσίδα πια
που δένει το αίμα μας για τα καλά