Εκεί όπου η θάλασσα λαμπυρίζει
και ο άνεμος φυσά δυνατά
πάνω σε μια παλιά ταράτσα μπροστά από τον κόλπο του Σορέντο
ένας άντρας αγκαλιάζει μία κοπέλα,
αφού είχε κλάψει,
μετά καθαρίζει τη φωνή του και ξεκινά το τραγούδι
Σε αγαπώ πάρα πολύ
μα τόσο τόσο πολύ, ξέρεις
είναι ( σαν ) μία αλυσίδα ήδη
που λιώνει το αίμα μέσα στις φλέβες μου, ξέρεις
Είδε τα φώτα στη μέση της θάλασσας
σκέφτηκε τις νύχτες εκεί στην Αμερική
μα ήτανε μόνο οι βάρκες
και η άσπρη γραμμή της έλικας
Αισθάνθηκε τον πόνο μέσα στην μουσική
σηκώθηκε από το πιάνο
μα όταν είδε το φεγγάρι να βγαίνει από ένα σύννεφο
του φάνηκε πιο γλυκός ακόμα και ο θάνατος
Κοίταξε μέσα στα μάτια την κοπέλα
εκείνα τα μάτια τα πράσινα όπως η θάλασσα
μετά ξαφνικά βγήκε ένα δάκρυ
και εκείνος πίστεψε ότι πνίγεται
Σε αγαπώ πάρα πολύ
μα τόσο τόσο πολύ, ξέρεις
είναι σαν μια αλυσίδα ήδη
που λιώνει το αίμα μέσα στις φλέβες μου, ξέρεις
Η δύναμη της ποίησης
όπου κάθε δράμα είναι ένα ψέμα
και με λίγη κάλυψη ( μακιγιάζ), και με την μίμηση
μπορείς να γίνεις ένας άλλος
Μα δύο πράσινα μάτια που σε κοιτούν
τόσο κοντά ( κοντινά) και αληθινά
σε κάνουν να ξεχνάς τις λέξεις
μπερδεύουν τις σκέψεις
'Έτσι έγιναν όλα μικρά
ακόμα και οι νύχτες εκεί στην Αμερική
γυρίζεις και βλέπεις τη ζωή σου
σαν την γραμμή μίας έλικας
Α ναι, είναι η ζωή που τελειώνει
μα (αυτός) δεν το σκέφτηκε αυτό τόσο πολύ,
αντιθέτως αισθανόταν ευτυχισμένος
και ξεκίνησε το τραγούδι του
Σε αγαπώ πάρα πολύ,
μα τόσο τόσο πολύ, ξέρεις
είναι σαν μία αλυσίδα ήδη
που λιώνει το αίμα μέσα στις φλέβες μου, ξέρεις.....