Η μαύρη σκιά της στο πρόποδα του κρεβατιού σου
Τ’ αγνό λευκό της φόρεμα, μπορείς να τη νιώσεις στο στήθος σου
Δε μπορείς να τη σταματήσεις στο περιτύλιγμα του γλυκού της ξόρκι
Μπορείς να τη νιώσεις είναι τόσο κοντά στη καρδιά σου
Κάθε βράδυ μετά το κουδούνισμα της τελευταίας καμπάνας
Σιωπηλά έρχεται νωχελική, χαριτωμένη μέσα σε μια έκσταση
Δε μπορείς να τη σταματήσεις, όχι, δε μπορείς να μιλήσεις, δε μπορείς να ξεφύγεις
Όχι άλλους ψιθύρους, όχι άλλη θλίψη, όχι άλλος πόνος
Καρμίλα, έρχεται σε μένα
Μιρκάλα, σε θέλω
Καρμίλα, έρχεται σ’ εσένα
Μιρκάλα, θέλω τις κραυγές σου
Τώρα σε βλέπω στο πρόποδα του κρεβατιού μου
Τ’ αγνό λευκό σου φόρεμα είναι μια μεγάλη βαθυκόκκινη κηλίδα
Δε μπορώ να σε σταματήσω στο περιτύλιγμα του γλυκού σου ξόρκι
Μπορώ να σε νιώσω, είσαι τόσο κοντά στη καρδιά μου
Έρχεται για να φέρει τη θλίψη
Είναι σα μια κρύα αγκαλιά
Μουρμουρίζει λόγια της τρέλας
Έρχεται να φέρει το θάνατο
“Είσαι δική μου, θα πρέπει να είσαι δική μου”,
λέει... “Η αγάπη θα
έχει τις θυσίες της...”
“Υπάρχει μια ψυχρότητα πέρα απ’ τα χρόνια της,
στ’ ατελείωτο μελαγχολικό της χαμόγελο,
η άρνηση να σε παρέχει οικονομικά την ελάχιστη ακτινοβολία του φωτός”
Τη βλέπεις κάτω απ’ τη σκιά του φεγγαριού,
Στέκεται στους πρόποδες του κρεβατιού σου,
Στο δαντελωτό λευκό της φόρεμα
Λουσμένο, απ’ τη κορφή ως τα νύχια,
Σε μια μεγάλη βαθυκόκκινη κηλίδα.
Αυτή λέει ξανά...
“Δεν υπάρχει θυσία δίχως αίμα!”