Αυτή η ματιά της ζωής είναι σαν ένα πρωινό αστέρι
Μια δύση του ήλιου ή μια κυματώδες θάλασσα
Ένα απαλό αεράκι ή μια αστραπή σε μια καταιγίδα
Ένα χορευτικό όνειρο ολόκληρης της αιωνιότητας
Η άμμος τρεμόφεγγε στο πρωινό φως
Και χορεύοντας απ’ τους αμμολόφους τόσο μακριά
Η νύχτα κράτησε τη μουσική τόσο γλυκιά, τόσο μακριά1
Κι εκεί ξαπλώνουμε μέχρι την αυγή
Ξυπνήσαμε εκείνο το πρωί μπροστά στο κάλεσμα
Οι καμήλες μας χαλιναγωγημένες, στο γεμάτο πυργίσκο2 μας
Ο ήλιος έδυε στον ανατολικό ουρανό
Έτσι όπως καθορίσαμε στης ερήμου την κραυγή
Καλώ, λαχταρώ, τραβώ, σπίτι σου
Οι σκηνές “μίκραιναν” καθώς φεύγαμε3
Στη γη που “αφηγείται” τις πολλές περασμένες μέρες
Οι μήνες της ειρήνης κι όλα τα χρόνια του πολέμου
Οι ζωές της αγάπης κι όλες οι ζωές των φόβων
Καλώ, λαχταρώ, τραβώ, σπίτι σου
Διασχίσαμε τις κοίτες των ποταμών όλα χαραγμένα σε πέτρα
Και μέχρι τα ισχυρά βουνά γνωστά που έχω γνωρίσει ποτέ
Πέρα απ’ τις κοιλάδες στην αποπνικτική ζέστη
Μέχρι που προφτάσαμε το καραβάνσεραϊ
Καλώ, λαχταρώ, τραβώ, σπίτι σου
Καλώ, λαχταρώ, τραβώ, σπίτι σου
Τι είναι σ’ αυτή τη ζωή, που μ’ απομακρύνει
Τι είναι σ’ εκείνο το σπίτι, που δε μπορούμε να κατοικήσουμε
Τι είναι σ’ αυτή την αναζήτηση που με πάει μπροστά
Η καρδιά μου είναι γεμάτη όταν είσαι στο πλευρό μου
Καλώ, λαχταρώ, τραβώ, σπίτι σου
Καλώ, λαχταρώ, τραβώ, σπίτι σου
1. όσο αφορά τη διάρκεια2. είναι το σκεπασμένο κάθισμα πάνω σ’ ελέφαντα ή καμήλα3. εννοεί ότι οι σκηνές μίκραιναν όσο απομακρύνονταν, λόγω απόστασης