Sevgili öğretmenim, bir gün bana
bu dünyada hepimizin eşit olduğunu öğretiyordun;
ama sınıfa müdür girince
hepimizi ayağa kaldırıyordun,
oysa hademe girince sınıfa,
izin veriyordun oturduğumuz yerde kalmamıza…
Sevgili rahibim, diyordun ki bana: Kilise,
yoksulların evidir, yoksul insanların.
Ama kiliseni altın perdeler ve renkli mermerlerle donatmışsın.
Nasıl içeri giren bir yoksul şimdi
evindeymiş gibi hissedebilir kendini?
Sayın belediye başkanı, dediler ki bana, bir gün halka: “Ya kazanırız, ya ölürüz!” diye bağırıyormuşsun.
Şimdi bilmek istiyorum, nasıl oluyor bu: Kazanmadın, ama ölmemişsin de
ve senin yerine pek çok kişi ölmüş,
ne kazanmak ne de ölmek isteyen...