Κάτω απ' την επιφάνεια τόσο κρυστάλινη η διαύγεια
όλοι ήταν πράγματι τσιτωμέμοι
περιμένοντας εκεί κάτω
Είχε τον δικό του κόσμος όπως εγώ είχα τον δικό μου
θα ακολουθήσουμε χωριστούς δρόμους μέχρι την επόμενη φορά
δεν υπάρχουν λέξεις να πω
σν ο φίλος μου κολύμπαγε μακριά
[Ρεφρεν:]
Ο καπετάν Νέμο είπε, "οκέι"
(Πέντε, τέσσερα, τρία, δύο, ένα)
Τότε σήκωσα το χέρι μου και χαιρέτησα
Ο καπετάν Νέμο έφυγε πέρα
(Να μ' αγαπάς όσο λείπω)
Μ' άφησε μόνη, ο Νέμο πάει σπίτι
Και καθώς τον παρακολουθούσα, σκάφη του λιμενικού πλησιάζαν
μια ξένη δύναμα που μα στοιχειώνει σα φαντάσματα
"Εύχομαι να μπορούσα να μείνω εδώ να παίζω για λίγο
αλλά πρέπει να πάρω δρόμο ,,,"
Το ζεστότερο χαμόγερο
μετά βούτηξε μέσα στα κύματα
ανάμεσα στις άλλες φάλαινες
(Ρεφρεν)x4