Esta é de como Santa María tolleu a alma do monge que s' afogara no río ao démo, e feze-o ressocitar.
Macar hóme per folía
aginna caer
pód' en pecado,
do ben de Santa María
non dev' a seer
desasperado.
Porên direi todavía
com' en ũa abadía
un tesoureiro havía,
monge que trager
con mal recado
a sa fazenda sabía,
por a Déus perder,
o malfadado.
Macar hóme per folía...
Sen muito mal que fazía,
cada noit' en drudaría
a ũa sa druda ía
con ela tẽer
séu gasallado;
pero ant' “Ave María”
sempr' ía dizer
de mui bon grado.
Macar hóme per folía...
Quand' esto fazer quería,
nunca os sinos tangía,
e lóg' as pórtas abría
por ir a fazer
o desguisado;
mas no río que soía
passar foi morrer
dentr' afogado.
Macar hóme per folía...
E u ll' a alma saía,
lóg' o démo a prendía
e con mui grand' alegría
foi pola põer
no fógu' irado;
mas d' ángeos companía
pola socorrer
vẽo privado.
Macar hóme per folía...
Gran reférta i crecía,
ca o démo lles dizía:
“Ide daquí vóssa vía,
que dest' alm' haver
é juïgado,
ca fez óbras noit' e día
sempr' a méu prazer
e méu mandado.”
Macar hóme per folía...
Quand' est' a compann' oía
dos ángeos, se partía
dalí triste, pois viía
o démo seer
ben rezõado;
mas a Virgen que nos guía
non quis falecer
a séu chamado.
Macar hóme per folía...
E pois chegou, lles movía
sa razôn con preitesía
que per alí lles faría
a alma toller
do frad' errado,
dizendo-lles: “Ousadía
foi d' irdes tanger
méu comendado.”
Macar hóme per folía...
O démo, quand' entendía
esto, con pavor fugía;
mas un ángeo corría
a alma prender,
léd' aficado,
e no córpo a metía
e fez-lo erger
ressucitado.
Macar hóme per folía...
O convento atendía
o sino a que s' ergía,
ca des péça non durmía;
porên sen lezer
ao sagrado
foron, e à agua fría,
u viron jazer
o mui culpado.
Macar hóme per folía...
Tod' aquela crerezía
dos monges lógo liía
sobr' ele a ledanía,
polo defender
do denodado
démo; mas a Déus prazía,
e lógo viver
fez o passado.
Macar hóme per folía...