Έδιωξα το Θεό,
πέταξα μια αγάπη
για να χτίσω μέσα μου το κενό,
στην ψυχή και στην καρδιά μου.
Τα λόγια που λέω δεν
έχουν πια μορφή ούτε νόημα,
μετατρέπονται οι ήχοι
σ’ έναν βουβό θρήνο.
Ενώ ανάμεσα στους άλλους γυμνούς
γλιστρώ προς τη φωτά
που φωτίζει τα φαντάσματα
αυτού του αισχρού παιχνιδιού.
Πώς να μπορέσω μα πω στη μάνα μου ότι φοβάμαι;
Ποιος θα μου ξαναμιλήσει
για τα φωτεινά αύριο
όταν θα τραγουδούν οι μουγγοί
και θα πάψουν οι βαρετοί;
Πότε θα ξανακούσω
τον άνεμο ανάμεσα στα φύλλα
μα ψιθυρίζει τις σιωπές
που το βράδυ μαζεύει;
Εγώ που δεν βλέπω πια
παρά ξωτικά από γυαλί,
που με κατασκοπεύουν από μπροστά
και με κοροϊδεύουν από πίσω.
Πώς να μπορέσω να πω στη μάνα μου ότι φοβάμαι;
Γιατί δεν έστησαν
μεγάλες χωματερές
για τις μέρες που έχουν πια φθαρεί,
για αυτά και για τα άλλα βράδια;
Και ποιος, ποιος να είναι
εκείνος που σπρώχνει
κάθε μέρα τον ήλιο
επάνω στη σκηνή του κόσμου;
Και πάνω απ’ όλα, ποιος
και γιατί με έφερε στον κόσμο,
όπου ζω τον θάνατό μου
προκαταβολικά, με τρόμο;
Πώς να μπορέσω να πω στη μάνα μου ότι φοβάμαι;
Όταν θα πάψω να κατοικώ
σ’ αυτό το άθλιο σαρκίο
τότε θα έχω ένα έπαθλο
σαν μια όμορφη νότα.
Θα με αναφέρουν σαν παράδειγμα
σ’ όποιον νομίζει ότι είναι καλό
να παίζει μπάλα
με το μυαλό του,
προσπαθώντας να το κλωτσήσει
πιο πέρα από τα προκαθορισμένα όρια,
πού κάποιος έβαλε,
ως στις εσχατιές του απείρου.
Πώς να μπορέσω να πω στη μάνα μου ότι φοβάμαι;
Εσύ που μ’ ακούς δίδαξέ με
ένα οποιοδήποτε αλφάβητο
διαφορετικό
από την ανανδρία μου.