Cançó de bressol [Polish translation]

Rankiem rosa, w południe upał.

Po południu komary. Nie chcę być rolnikiem.1

I zasypiałem w twoich ramionach

z ustami przyssanymi do twej piersi.

Miłość mężczyzny połączyła nas

przed tym zimowym porankiem, gdy się urodziłem.

Wspomnienia tamtych dni nie zabierze wiatr:

tego, jak oszczędzałaś chleb, by dać mi masła.

Rankiem rosa, w południe upał.

Po południu komary. Nie chcę być rolnikiem.

Kołysanka już wtedy mi opowiadała

o moim dziadku, który śpi u podnóża wąwozu,

o ścieżce pełnej kurzu, o białym cmentarzu,

i o winnicach, polach zbóż i gajach oliwnych,

o Maryi na szczycie, ścieżkach i drogach na skróty,

o wszystkich twych braciach, których zabito na wojnie.

Rankiem rosa, w południe upał.

Po południu komary. Nie chcę być rolnikiem.

Jesteś córką suchego wiatru i wyschniętej ziemi –

ziemi, której nigdy nie mogłaś zapomnieć

pomimo długiej drogi, którą kazali ci przejść

twoi bracia krwi, mówiący tym samym językiem,

i wciąż pragniesz umrzeć słuchając sikorek,

przykryta kurzem tej nieszczęsnej ziemi.

Rankiem rosa…

1. po hiszpańsku w tekście oryginalnym