[Dize]
Nostalji, ne komik bir duygu
Açıkladığım duygulardan tükenmiş hissediyorum
Yap ya da öl, istekli değilim
Ama zamanı geldiğinde beyaz ketene* sarın
Buna rap yapıyorum, akıl sağlığım için söylüyorum
Ne felaket olursa olsun, bunu kendim için yaptım
Tüm fantezilerini sikeyim
Sen bir yılansın, merdivenden düştün
Benzetmelerde konuşmayı tercih ederim
Bunca işten bıktım
Ve ailem dışında hiçbirine güvenemem
Sırada ne olduğunu bilmiyorum
Asla özlemediğim rendelenmiş ölü**
Beynim esrar ile yaşıyor
Karanlık uçuruma direnebilir miyim?
Başlamadan bunda bir iz bırak, sadece var
Aklım hapishane gömleğinde
Ve zamanla bir hapishane personeli gibi
Sol gibi hissettiğim hiçbir hak yok
Görüşlerim sadıksa ışık yok
Ve hangi hayatı almayı seçmeliyim
Ne kaldı? Söylentiler mi, yedek parçalar mı?
Onlar yüzleşmemiz gereken söylentiler
Kurşundan sonrasını tercih ederim
BAFTA'ların daha düzgün olmasından sonra aktörleri gördüm
Namludan aşağı demek istedim
Onların şarkı söylediğini duyuyorum, bu aynı şarkı
Uzun vadede koşmaya çalışıyorlar, Mo Farah
Çoktan gittiğinde düzeltmeye çalışıyorlar, zahmet etme
Başkası yok, bu düşünceler kepenkler, bizi en çok seviyor
Seninle yatmak istiyorum ama hala uyumak ölüm, kuzen
Yani iki hafta uzak değil, değil mi?
Evet, geri geçiş, geri sarma yok
Sadece hayatımı izle ve doğru bağları kilitle
[Nakarat]
Kimse, kimse beni dinlemiyor
Kimse, kimse beni dinlemiyor
Kimse, kimse dinlemiyor
Kimse, kimse beni dinlemiyor
Kimse, kimse beni dinlemiyor