Caino e Abele lyrics

Abele l’era bònn, Caino mea tânt,

a l’era in sö la Bibbia, ma l’era mea un sânt;

i eren düü fredèj, ma i eren a l’uppòst,

diversi del tütt, cumè i pastigli e i süppòst:

Abele l’era bèll, cumè un atùur francês,

Caino l’era brött, che s-cepàva i cineprês,

Abele l’era vóolt e anca ben piazzâ,

Caino l’era göbb e sempru incazzâ.

‹Sèmm al mûnd in düü e voen me sta söi bàll,

dumà a vardàll in fàcia me vê voeja de cupàll;

l’è grand e gròss, ma appèna l’è de spàll

ghe fo vedè me cume l’è bèla la mia vàll!›

Abele cantava le lòdi al Signûr

cun la vûs meludiusa, che el pareva un tenûr;

Caino, stunâ, ghe pruvàva per ûr,

el pareva un purcèll scüsciâ de ’n tratûr.

Perfino il buon Dio un dé l’ha ciamâ,

l’ha stupâ i urècc e pö dopu el g’ha parlâ:

“Caro Caino, se te vöret pregà,

sun pròpi cuntênt, ma desmètela de cantà,

altrimenti i me angeli me pèrden i pioemm,

e tücc i pèss i me néghen in del fioemm,

altrimenti i me angeli me pèrden i pioemm,

e tücc i pèss i me néghen in del fioemm.”

‹Sèmm al mûnd in düü e voen me sta söi bàll,

dumà a vardàll in fàcia me vê voeja de cupàll;

l’è grand e gròss, ma appèna l’è de spàll

ghe fo vedè me cume l’è bèla la mia vàll!›

Abele l’era in furma, vegetariàn,

mangiàva un zicch de üga e un tuchetènn de pan

e dopu una giurnada passada a laurà

el gh’era ammò la forza de cantà e de balà.

Caino el cupava tütt quèll che se muveva,

majàva cumè ’l lüff, e vacca se ’l bevèva!,

e dopu una giurnada passada ciucch desfâ,

se trava là in soel prâ, pö el tacàva a runfà.

Per passà un zicch el têmp, i giügàven al balòn,

Abele l’era bravu, quell’oltru un scarpòn,

Abele palleggiava che ’l pareva ’l Ronaldo,

Caino el pareva el fredèll del Braccobaldo.

El prâ dell’Abele l’era grând cumè el Meazza,

nel prâ del Caino ghe stava gnâ una tàzza,

nel prâ dell’Abele gh’eren tücc i piânt in rìga,

nel prâ del Caino gh’era là dumà un’urtiga,

nel prâ dell’Abele pasculàva ’l bestiàmm,

nel prâ del Caino pascullàven i pantegànn,

nel prâ dell’Abele pasculàva ’l bestiàmm,

nel prâ del Caino pascullàven i pantegànn.

‹Sèmm al mûnd in düü e voen me sta söi bàll,

dumà a vardàll in fàcia me vê voeja de cupàll;

l’è grand e gròss, ma appèna l’è de spàll

ghe fo vedè me cume l’è bèla la mia vàll!›

Una sira el Caino el vêd che rüva l’Abele,

a l’è incazzâ cume el sô mea cussè, el diis che s’è ruta la tele;

Caino, ch’el g’ha menga la televisiòn,

el diis che al limite, inscé, ghe ròla sö un canòn;

Abele, a bùca vèrta, scandalizzâ,

el ghe diis ‹Che vergogna, te sêt anca un drugâ!›

«Vergogna de chii, che sèmm che dumà in düü?»

Quell’oltru, ridendo, el g’ha respundüü:

«La Bibbia la diis che g’ho de fàtt la pèll,

ma me g’ho un sistèma che l’è ammò püsse bèll:

tiri sö i me stràsc e vô via me,

te làssi che a giügà a tennis de par te,

te làssi che a giügà a tennis de par te!»