Αν γεννιόμουν ξανά, αν ξεκινούσα από την αρχή,
θα σε έψαχνα ξανά στο καράβι του χρόνου.
Είναι το πεπρωμένο που μας παίρνει και μας καθοδηγεί,
μας χωρίζει και μας ενώνει μέσα από τη ζωή.
Είπαμε αντίο και τα χρόνια πέρασαν
συναντηθήκαμε ξανά ένα Σάββατο βράδυ.
Άλλη χώρα, άλλη πόλη, άλλη ζωή,
αλλά το ίδιο γατίσιο βλέμμα.
Μερικές φορές θα σε σκότωνα,
και άλλες πάλι θέλω να σε φάω,
ματάκια θαλασσινού νερού.
Πώς να μιλήσω, αν κάθε μέρος του μυαλού μου σου ανήκει
και αν δεν βρίσκω την ακριβή λέξη, πώς να μιλήσω.
Πώς να σου πω ότι με κέρδισες σιγά σιγά,
εσύ που ήρθες τυχαία, πώς να μιλήσω.
Σαν ένα πουλί από φωτιά που πεθαίνει στα χέρια σου,
Ένα κομμάτι από πάγο που έλιωσε στα χείλη σου,
Το ραδιόφωνο συνεχίζει να παίζει, ο πόλεμος τελείωσε,
Αλλά οι φωτιές δεν έχουν σβήσει ακόμα.
Πώς να μιλήσω, αν κάθε μέρος του μυαλού μου σου ανήκει
και αν δεν βρίσκω την ακριβή λέξη, πώς να μιλήσω.
Πώς να σου πω ότι με κέρδισες σιγά σιγά,
εσύ που ήρθες τυχαία, πώς να μιλήσω.
Μερικές φορές θα σε σκότωνα,
και άλλες πάλι θέλω να σε φάω,
μου παίρνεις τη ζωή.