Σου βρήκα το φως του ήλιου τα μεσάνυχτα
Και το νούμερο μετά το άπειρο
Και εγκατέστησα τη Μεγάλη 'Αρκτο στη κορδέλα σου
Και εσύ συνεχίζεις εκεί πέρα σα να μην συμβαίνει τίποτα
Γλύκανα το νερό της θάλασσας για τη δείψα σου,
Σου νοίκιασα ένα δωμάτιο στο φεγγάρι,
Και σαν έναν ηττημένο έψαξα στο κρεβάτι
Τα πραγμάτα που ο έρωτας δεν έλυνε.
Και πονάει που είσαι τόσο μακρυά
Κοιμισμένοι εδώ στο ίδιο κρεβάτι
Πόσο πονάει τόση απόσταση,
Αν και σε ακούω να αναπνέεις
Και είσαι εκατοντάδες χιλιόμετρα μακρυά
Και πονάει να σε αγαπάω τόσο,
Να υποκρίνομαι πως όλα είναι τέλεια,
Ενώ πονάει να σπαταλάω τη ζωή
Προσπαθώντας να βρω
Αυτό που χάθηκε πριν χρόνια...
Ξεφορτώθηκα τους κήπους εξ'αιτίας των λουλουδιών σου,
Εφηύρα την αλχημεία ενάντια στην ουτοπία,
Και έχω φτάσει να μπερδεύω με τρυφερότητα
Τον οίκτο με τον οποίο μερικές φορές με κοιτάς
Τι στενάχωρο είναι να δεχτείς το πόνο,
Αξιολύπητο είναι να πιστεύεις πως ένα ψέμα
έστειλα στα ξωτικά του θαύματος,
για να σε κάνουν να ξυπνήσεις ερωτευμένη.
Και πονάει που είσαι τόσο μακρυά
Κοιμισμένοι εδώ στο ίδιο κρεβάτι
Πόσο πονάει τόση απόσταση,
Αν και σε ακούω να αναπνέεις
Και είσαι εκατοντάδες χιλιόμετρα μακρυά
Και πονάει να σε αγαπάω τόσο,
Να υποκρίνομαι πως όλα είναι τέλεια,
Ενώ πονάει να σπαταλάω τη ζωή
Προσπαθώντας να βρω
Αυτό που χάθηκε πριν χρόνια...
Γιατί μας πονά η τόση απόσταση,
Να υποκρίνεσαι πως όλα είναι τέλεια
Ενώ νιώθεις πως σε πονάει
Να σπαταλάς τη ζωή, κοιμισμένοι εδώ στο ίδιο κρεβάτι...
Πόσο πονάει..