Cómm'a stu ciélo appecundruso e niro
ca chiòve a ore ll'acqua cómm'a cché,
stu còre c’ha perduto ògne rispiro
chiòve cucente làcreme pe tte.
.
Passa pe ll’aria na tempèsta scura,
schiòppa nu lampo giallo e se nne va...
Cómm’a speranza ’e fà passà 'a sventura,
cómm' 'o penziéro d’a felicità...
Ma sta speranza cu ’o penziéro vène
cómm’a nu lampo... pe nun tumà cchiù!
E chisto còre affanna mmiéz’e ppéne
cu ’o desidèrio ca turnasse tu!