Ben, uzun bir zaman önce,
İçimde bir yük taşırdım.
Son bir veda için,
Kırık bir kupleyi söyledim.
İçin, hüzünden yapılmış bir okyanus gibi...
İçimde hüzün...
Gözlerinde kıpırtılar gördüm,
Artık doğru yolda olmadığımı söylediler.
Ruhumdan ayrıldım.
Bir akıl, korkulara boyun eğmiş ve pasif...
Kefaret için hazır, bekliyor...
Yanılmak için bekliyor...
Yeniden yanılmak...
Eğer şimdi beni alacaksa ölüm,
Tüm hatalarımı say, sonra bana izin ver.
Ve kulağıma fısılda:
''Sen, ikimizin yıprandığından daha çok yıprandın.
Ve o hüzünden yapılmış okyanus sensin...''