Përsëri vera mbaroi,
pa e parë ne diellin.
Ne u bëmë pengj të reve
vitet e mia u zhdukën, pa e kuptuar
e mbyllëm gëzimin në sandeqe të mëdha
Askush nuk e zuri vëndin tënd
Askush nuk pyeti pse e ke këtë zbrazëtirë në zemër
Askush nuk besoi më tepër
Dhe unë nuk e lodhja mendjen
se edhe për një ditë të vetme ti do të largohesh
Në mungesë tënde prap iu ktheva dashurisë
kalova vjeshtën dhe sa gjethe të miat u zverdhën dhe u vyshkën
tashmë për mua pas vjeshte nuk ka pranverë
nga goditjet e shiut brengat e mia rritën e shtohen
e nga goditjet e erës unë bëhëm endacak.